* F * I * N * E *

Αυτό είναι το τελευταίο post του συγκεκριμένου blog (και το πρώτο που γράφεται σε macbook). Η ιδέα του να ξεκινήσω ένα blog ήταν δική μου, αλλά δεν το ήθελα πραγματικά. Ξεκίνησα αυτό το blog για να επικοινωνώ για το bridge με τον partner μου (οι πολλές αγγλικές λέξεις σε ελληνικό κείμενο είναι κακόγουστο style γραψίματος, πάντως). Στην πραγματικότητα, ήξερα από την αρχή ότι τα blogs δεν είναι για να επικοινωνείς με ΕΝΑ (1) άτομο ή για να κάνετε μαζί κάποια εργασία/δουλειά/μπριτζιστικό σύστημα. Ήξερα ότι στην εποχή μας υπάρχουν άλλα εργαλία γι αυτή τη δουλειά. Ήξερα τί είναι το μπλογκ και τί ρόλο βαράει.

Όμως, ενώ ήθελα να μιλήσω, δεν είχα τί να πω. Έτσι, έκανα αυτό που κάνουν όλοι όσοι θέλουν να γράψουν και δεν έχουν τί να πουν: έγραψα για τον εαυτό μου. Ωστόσο, όταν κάποιος γράφει για τον εαυτό του, το κάνει καθρευτίζοντας τον κόσμο γύρω του. Ό,τι έχει μέσα του είναι ανάκλαση κάποιας αίσθησης, κάποιου γεγονότος, κάποιας εικόνας, λέξης ή μυρωδιάς από τον έξω κόσμο. Τελικά, όταν γράφεις για τον εαυτό σου, γράφεις, κατά βάθος, για τους άλλους. Δηλαδή όχι πάντα. Ας μην περιορίζουμε με αφορισμούς τις δυνατότητες του σύμπαντος.

Μετά από την περιπέτεια του στρατού, απολύθηκα. Τώρα είμαι απολυμένος. Τί σημαίνει αυτό; Τίποτα. Δεν ξέρω τί θα κάνω επαγγελματικά ή που θα βρίσκομαι του χρόνου, το οποίο είναι λίγο αγχωτικό, αλλά από την άλλη με κρατάει νέο. Με κάνει να νιώθω πως οι δυνατότητες είναι πολλές. Σε ένα ή σε 5 χρόνια μπορεί να είμαι οτιδήποτε!

Προς το παρόν πήρα την απόφαση να κλείσω αυτό το blog κι ίσως να ανοίξω ένα άλλο (ίσως και όχι). Χερετώ τους λίγους φίλους που με διαβάζανε, ελπίζω να τα πούμε κι από κοντά σύντομα (από εμάς εξαρτάται). Άντε, τσάου.